Hipertermia w medycynie

Rozwój hipertermii we współczesnej medycynie, zainicjowany ponad sto lat temu przez Dr. Williama Coley’a, nabrał tempa w połowie lat 70’ dwudziestego wieku, wraz z pierwszymi badaniami klinicznymi wdrożonymi w USA i w Europie.
W pierwszej kolejności hipertermią, jako egzogennym podnoszeniem temperatury ciała, zainteresowali się radioterapeuci, szybko dostrzegając w hipertermii miejscowej skuteczny czynnik wzmacniający efekty promieniowania jonizującego.
W następnej kolejności również onkolodzy kliniczni odkryli zjawisko interakcji pomiędzy cytostatykami a ciepłem, zarówno podanym miejscowo, jak i ogólnoustrojowo.
Od końca lat 90’ hipertermia jest coraz częściej przedmiotem zainteresowania immunologów, ze względu na udowodnione efekty immunostymulujące.

W roku 2016, w pracy badawczej pt. „Hallmarks of hyperthermia in driving the future of clinical hyperthermia as targeted therapy: translation into clinical application” , której autorzy (Rolf Issels, Eric Kampmann, Roland Kanaar oraz Lars H. Lindner) należą do grupy najlepszych specjalistów w dziedzinie klinicznego zastosowania hipertermii miejscowej, pojawiła się następująca lista sześciu podstawowych cech hipertermii składających się na jej plejotropowy charakter oddziaływania na nowotwory:
Hipertermia
⦁ ogranicza przeżywalność komórek nowotworowych
⦁ uruchamia odpowiedź komórkową na stres
⦁ moduluje odpowiedź immunologiczną
⦁ zapobiega odbudowie DNA uszkodzonego radio- lub chemioterapią
⦁ wpływa na mikrootoczenie guza nowotworowego
⦁ uwrażliwia nowotwory na radio- i chemioterapię

Również hipertermia ogólnoustrojowa, zwana zamiennie hipertermią całego ciała, lub w skrócie WBHT (od „Whole Body Hyperthermia”) jest od wielu lat przedmiotem zainteresowania lekarzy różnych specjalności. W przypadku chorób nowotworowych są to przede wszystkim onkolodzy kliniczni łączący hipertermię ogólnoustrojową z chemioterapią oraz immunolodzy. Z kolei w odniesieniu do wskazań poza-onkologicznych, hipertermię całego ciała stosują reumatolodzy, hipertensjolodzy, specjaliści medycyny środowiskowej oraz medycyny sportowej.